Я ўспамінаю дні «вясны» – яны ані мяне ня дзівяць. Былыя крыўды і «праўдзівасьць», як гук наструнены, лясны, як ночы казачныя сны, мінулі, канулі і спрахлі. Гляджу, прызнацца, не бяз страху на воблік сяньняшняга дню... Паверце шчыра: не маню; і словы гэтыя мае, я спадзяюся, пазнае, хто хоча бачыць сьвет інакшым. Яны – ня купленыя, нашы. І я адно хачу яшчэ – каб дні у даль ішлі шпарчэй – сказаць: – Зямля ад вас ня просіць ярма на горб свой моцны... Досыць! Згібей, наш лёс! Жыцьцё, жыві! Ушчэнт цаной свае крыві мы расьпячэм усе нягоды. Для прыйсьця сьветлага народу пад сьцягам бел-чырвона-белым шляхі крутыя пройдзем сьмела насустрач будучыні нашай.
1943
|
|