РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ Вобразы мілыя роднага краю,               
Смутак і радасьць мая!..
      
 
Якуб Колас
    Галоўная      Слоўнікі           Спасылкі      Аб сайце       Кірыліца      Łacinka    
Уладзімер Дудзіцкі
Вершы
Кантэкстны тлумачальны слоўнік
Дваццаць пяты
400
Раскажа сьпеў, што Беларусь жыве,
непераможная ў працы сьціплай.
Што долю гадавала на жарсьцьве
ня горш каралавых паліпаў.
#Уладзімер Дубоўка                         

 
Ні сіла наймітаў, ні блуд, ні звады змоў
ня зганьбяць славы колішняй у час дрыготкі:
ўпісаная яна у схоў тугіх тамоў
гісторыі крывёй гарачай продкаў.
 
Гартаем сяньня ўсё мы сівізну балон –
адвагі, мужнасьці гады пакут ня засьцяць;
таго, здабыта што, ня звабіць у палон
на’т сіла найвялікшае напасьці.
 
У громе сяньняшнім зноў пошчак даўніны
стралой імчыцца, не шчапаецца, тужае.
Гудуць над краем змораным званы,
гудуць над усясьветным полымем пажару...
 
І згадкі з пошчакам імчаць мяне туды
(віецца мройны тор гадоў пражытых),
дзе тхнелі роднаю крывёй дзядоў сьляды,
дзе межы родныя сьлязьмі бацькоў абліты.
 
Да скібаў, да ральлі зямлі рудой прыляж,
услухайся ў таемны ейны плач, гаворку –
дрыжыць усланая касьцьмі братоў зямля,
у дыме захлынаючыся горкім.
 
Яна – усчатая цяпер хада падзей –
вядзе ахвярна гнеў наш да адплаты:
і гэта Ён – той векапомны Дзень –
дзень Прыйсьця – Дваццаць пяты.
 
Ускрэсла Бацькаўшчына ў сьветлы Дзень сьвяты,
і волі сьцяг узьняты быў над родным Краем,
каб ліхадзей – злы дух, вятры і золь слаты –
душы і сэрцаў нашых не каралі.
 
О векапомны Дзень! З магіл, із курганоў
сівых ірвецца стогн ахвяраў часу злога...
І сяньня, як калісь, калянае радно
калышуць хвалі над расьпятым логам...
 
Сацьмее у разьні, спрахнее наша сьмерць,
і сьцішаць грэшніцкія горды крокі.
Ня кроў – зямля апаленую медзь
зальле пітвом Сакавіковых сокаў.
 
Ні сіла наймітаў, ні блуд, ні звады змоў
ня зганьбяць славы колішняй у час дрыготкі:
ўпісаная яна у схоў тугіх тамоў
гісторыі крывёй гарачай продкаў.
 
1943
 
 
 
 
Падабаецца     Не падабаецца
2009–2020. Беларусь, Менск.