400 Раскажа сьпеў, што Беларусь жыве, непераможная ў працы сьціплай. Што долю гадавала на жарсьцьве ня горш каралавых паліпаў. #Уладзімер Дубоўка
Ні сіла наймітаў, ні блуд, ні звады змоў ня зганьбяць славы колішняй у час дрыготкі: ўпісаная яна у схоў тугіх тамоў гісторыі крывёй гарачай продкаў. Гартаем сяньня ўсё мы сівізну балон – адвагі, мужнасьці гады пакут ня засьцяць; таго, здабыта што, ня звабіць у палон на’т сіла найвялікшае напасьці. У громе сяньняшнім зноў пошчак даўніны стралой імчыцца, не шчапаецца, тужае. Гудуць над краем змораным званы, гудуць над усясьветным полымем пажару... І згадкі з пошчакам імчаць мяне туды (віецца мройны тор гадоў пражытых), дзе тхнелі роднаю крывёй дзядоў сьляды, дзе межы родныя сьлязьмі бацькоў абліты. Да скібаў, да ральлі зямлі рудой прыляж, услухайся ў таемны ейны плач, гаворку – дрыжыць усланая касьцьмі братоў зямля, у дыме захлынаючыся горкім. Яна – усчатая цяпер хада падзей – вядзе ахвярна гнеў наш да адплаты: і гэта Ён – той векапомны Дзень – дзень Прыйсьця – Дваццаць пяты. Ускрэсла Бацькаўшчына ў сьветлы Дзень сьвяты, і волі сьцяг узьняты быў над родным Краем, каб ліхадзей – злы дух, вятры і золь слаты – душы і сэрцаў нашых не каралі. О векапомны Дзень! З магіл, із курганоў сівых ірвецца стогн ахвяраў часу злога... І сяньня, як калісь, калянае радно калышуць хвалі над расьпятым логам... Сацьмее у разьні, спрахнее наша сьмерць, і сьцішаць грэшніцкія горды крокі. Ня кроў – зямля апаленую медзь зальле пітвом Сакавіковых сокаў. Ні сіла наймітаў, ні блуд, ні звады змоў ня зганьбяць славы колішняй у час дрыготкі: ўпісаная яна у схоў тугіх тамоў гісторыі крывёй гарачай продкаў.
1943
|
|