Прыслухайся:
зноў,
як калісьці,
нас кліча
часіна цяжкая
да зброі,
да чыну.
Ля Сожу,
Дняпра
і ля Прыпяці,
Пцічы
калоціцца
цела
сьвятое Айчыны.
Хто
цела Краіны
імкнецца расьцерці?
Скарыцца
і пасьці
ніхто нас ня змусіць!
О, колькі стаяла
прад воблікам сьмерці
здабытая слава
мае
Беларусі.
Яе у мінуўшчыне
слаўнай Пагоні
жаўнеры крывёю абмылі
на ветры.
Ніколі ўжо
духу –
клянёмся сягоньня –
ніякія сілы
часоў
не расьпетраць!
Няхай сабе
вораг
з далёкага ўсходу
імкнецца
наш гонар крывіцкі
адолець,
уласнай крывёю
ўзвар’ёваны скогат
зальецца
на сьцежках
да нашае волі.
Зірнеце:
ірвецца на родныя гоні,
здань чорная
сьмерці
дзе стыне,
адвага нашчадкаў Крывіцкай Пагоні,
прысягаючы
друзу сьвятыняў.
Ніколі й нідзе
Беларусь
не загіне,
ніколі
ў палон
не аддасца нікому!
Агністыя зоры нябеснае сіні
ня згаснуць
у грукаце вызнаным грому.
Насуперак буры,
насуперак лёсу
шляхамі крутымі
вялікую мэту
да сонца
народ беларускі
узносіць,
каб слава
Крывіччыны
яркла над сьветам.
Прыслухайся:
зноў,
як калісьці,
нас кліча
часіна цяжкая
да зброі,
да чыну.
Ля Сожу,
Дняпра
і ля Прыпяці,
Пцічы
калоціцца
цела
сьвятое Айчыны.
Сакавік 1944
|
|
