Упяршыню сустрэў твае муры, крутыя вулкі, вуліцы, сьвятыні... Ў душы ня стлее ўцеха, не згарыць – абудзіцца мацней і сьлед пакіне. З драбніцай кажнаю ураньні, уначы маліўся срэбру зорнаму і небу. І гэта быў душы мае спачын, спачын душы, пітво і солад хлеба. І ціш сівое Вільні і вятры, густыя, кволыя заўжды такія, усьцешаць прышласьць іншае пары і сьлед у сэрцы, у душы пакінуць.
Вільня, травень 1944
|
|