Веры Стосуй
Пачатак быў толькі такі.
– Прашу пазнаёміцца...
– Вера...
Чамусьці я пальцы рукі
балюча паціснуў, няўмеру.
А потым ня так, як раней,
у вочы глядзеў я нясьмела:
баяўся, што сэрца кране
агнём не кранутая сьпеласьць.
Пачатак быў толькі такі –
прыемны і любы надзіва.
Крануліся вусны рукі:
– З прыемнасьцю, Вера, –
Ўладзімер.
Глыбокае, чырвень 1944
|
|
