Віюцца чорныя дарог брыжы
|
...І дзе ні стань, ні йдзі куды, ні глянь ты, віюцца чорныя дарог брыжы; усьцяж іх, сьцятая жалобным бантам, нядоля выгінаецца; дрыжыць усьмешка, выпітая часам едкім; бы цень, хістаецца жывы касьцяк; і мой шкілет – жывая долі сьведка, – відаць, зьлічае дні свайго жыцьця.
Сакавік 1945
|
|