|
На станцыі начы
|
|
Зь дзёньніка
|
Куды імчыш мяне, цягнік?
Спыніся, ня імчы!
Гусьцеюць жоўтыя агні
на станцыі начы...
Гавораць: «Побыту, пакуль,
няма табе нідзе»...
Адзін, як зерне на таку,
і я ў такой бядзе...
Назад – няўсьцешны паварот,
наперад – боль і сум...
Відаць, да д’ябальскіх варот
вятры душу нясуць...
Спыніся! Зыбісты міраж –
уяў шалёны скрут.
Апошніх высілкаў віраж
да шыбеніц прыгнут...
Адзін, як прывід уначы,
стаю на станцыі начы.
Навокал – сьцены і мячы
пасталі цемру сьцерагчы;
блізютка, вусьціш жуючы,
снуюць скуластыя сычы...
Грымяць магутныя ключы
ля брамаў станцыі начы.
*
Згібей, спрахней ты, доля злая,
цярпець цябе ня маю змогі!
Няхай на суд сабе валае
за крык ратунку зьвер двухногі...
Прага, красавік 1945
|
|
