Матуля любая, даруй,
што не пісаў: ліхія хвалі
юнацтва кволага зару
на ўзьлёце першым пахавалі.
Жыву, як зерне на таку...
Але-ж ня ведаеш таго ты,
як сына меншага пякуць
жыцьця суровага клапоты.
Чаму? Пытаешся, чаму...
І ня пытай: карысьці мала...
Мінуў усходнюю чуму –
на сьцежках захадняя стала
і сушыць косьці ног і рук.
1945
|
|
