Ліст гэты, матуля, ад меншага сына,
што лечыць тугу сваю золатам лісьця...
Цяпер ані цешыць, ня вабіць чужына,
як вабіла, помню, калісьці.
Яе уяўляў я, бы нешта сьвятое,
і заўжды паклон слаў з пустэльных аддаляў.
Цяпер тую веру, што сэрца мо’ й тоіць,
аўстрыйскія ветры, відаць, разгайдалі.
Жыву між чужых я, і голас вятраны
мне штосьці гаворыць, а што – невядома...
Напэўна, пра тое, што край мой забраны,
што радасьць расьпята ля роднага дому.
Скажы мне, матуля, ці праўда ўсё гэта?
Дайсьці аніяк не магу я да ладу.
Ці праўда, што восень зьняважыла лета,
што песьні украдзены з нашага саду?
О, чуў я, матуля, што ўчора ураньні
сяброў ахрысьцілі на вечны спачынак,
што хворага брата на голым майдане
крывая асіна зь сям’ёй разлучыла.
Сказалі вятры мне, што ліха ўсіх лашчыць –
братоў і сясьцёр, і сяброў-аднагодак;
што усе аж да поўначы ходзіце нашча
ля рэчак крывёю апырсканых водаў.
Адведаць Цябе не магу я сягоньня,
а слову, якім-бы яно ні было там,
нялёгка дайсьці да спустошаных гоняў
і ўняць іхны плач і штодзённы твой клопат.
Ня плач, ня журыся! Даруй свайму сыну,
што лечыць тугу пакуль золатам лісьця.
Цяпер ані цешыць, ні вабіць чужына,
як вабіла, помню, калісьці.
Зальцбург, кастрычнік 1945
|
|
