Перада мной – прастор нябёс,
чужы, халодны і нялюбы.
Які-ж вар’ят сюды прынёс
мяне на зьдзек людскі, на згубу?
І сам ня ведаю таго,
зь якой удачы ці няўдачы
пакінуў пах сваіх лугоў
і сьлёзы матчынага плачу.
Адно цяпер – пад шум і сьвіст,
калі цягнік імчыць кудысьці,
прашапацеў пажоўклы ліст
сакрэт няспраўджанага выйсьця...
*
Мінуў аўстрыйскі далягляд
і неба шэрага аблокі...
Я чую: сьвежая ральля
мне беларускім пахне сокам.
Зальцбург, кастрычнік 1945
|
|
