Нялёгка сяньня пішуцца лісты,
і словы глейкім сумам наліліся.
Упаў на грудзі зломаны кастыль
і рану цяжкую у сэрцы высек...
Глыбокая і прыкрая яна,
няўгойная, як модна ні залечвай...
Дрыжыць лістоў журботная струна
па ростані і няблізюткай стрэчы.
І ростані, здаецца, ня было,
ня бачыліся з роднымі у хатах.
На вотшыбе, за спаленым сялом,
разьвітваліся з шумам хвой кашлатых.
І кленчылі, падходзячы да меж,
перад апошнім – блізкім – кілямэтрам.
Пахрышчаныя бурамі, суцьмеж
хрысьціліся і кланяліся ветру.
Пакінутае – курчыцца у сьне,
спатканае -¬ наровіцца ад сыці...
У прадзіве па страчанай вясьне
навошчаныя гневам звоняць ніці.
Прыслухаешся – сочыва крыві,
пругкія хвалі і жывыя пульсы.
Ды чым і як жывульку ні жыві,
выпростваюцца мінусы і плюсы...
1945
|
|
