Адцьвіла маіх надзеяў ружа
і, напэўна, больш не зацьвіце.
Выгінаецца халодным вужам
зманлівасьць былых уцех...
На шляху няспраўджанае дзеі
прыпынілі дні маю хаду.
Дзе-ж вы, дзе, квяцістыя надзеі –
солад хмеліва юнацкіх дум?
Не спаткаю вас і не адчую,
хоць і часта сьніцца маладосьць.
Ні душы, ні цела не расчуліць
выпадковы у пакоі госьць...
1945
|
|
