Адцьвіла маіх надзеяў ружа і, напэўна, больш не зацьвіце. Выгінаецца халодным вужам зманлівасьць былых уцех... На шляху няспраўджанае дзеі прыпынілі дні маю хаду. Дзе-ж вы, дзе, квяцістыя надзеі – солад хмеліва юнацкіх дум? Не спаткаю вас і не адчую, хоць і часта сьніцца маладосьць. Ні душы, ні цела не расчуліць выпадковы у пакоі госьць...
1945
|
|