Твая слава ня мной расьпечана, хоць сама ты мяне й пякла... Пакідаю цябе, Нямеччына, спапялеўшая ўся датла. Не сьмяюся над горкай чашаю і ня плачу – прабач... Скажы, хто учора за сьпінай нашаю нашай сьмерці каваў нажы? Лашчыў сэрцы сьмяротным прысакам на узьвівах свае вясны, каб ня сьмелі узьняцца высака залатыя у песьнях сны? І пад сонцам, дзе мройна сьпелі ’шчэ наліўныя садоў дары, пакалечыў так зманнай веліччу сьвежы полыск людской зары? І надзеі у грудзях матчыных хто зьняважыў – на глум атрос?.. Навет мора такое спадчыны ня прыймае ў сваё нутро. І цяпер, як апошнім дотыкам вычуваю твой боль і сум, над шпілямі халоднай готыкі вусны гнеў мой табе нясуць. Дзе нядоля мая прытуліцца, ня пытайся пакуль – маўчы, да палацаў на родных вуліцах ты спаліла мае ключы...
Брэмэнгафэн, верасень 1947
|
|