Усё ня так, як думаеш... Жывеш –
і моўчкі мара твая кане...
Гарыш, як росы у траве,
і раптам – кропля ў акіяне.
Вятры усьпеняць воды і імчаць,
куды – і сам ня ведаеш нічога.
Умееш гнуцца, плакаць і маўчаць –
умей чакаць і выраку ліхога...
Адно із двух: загінеш або не...
Мо’ усплывеш на хвалях, а мо’ канеш.
І як-ніяк... успомні аба мне,
хоць я – і кропля ў акіяне...
Каракас, красавік 1948
|
|
