РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ Вобразы мілыя роднага краю,               
Смутак і радасьць мая!..
      
 
Якуб Колас
    Галоўная      Слоўнікі           Спасылкі      Аб сайце       Кірыліца      Łacinka    
Уладзімер Дудзіцкі
Вершы
Кантэкстны тлумачальны слоўнік
Лісты
               
#1
Ня крыўдуй, дарагая Мама,
наяву і у сьне жывеш ты.
Цяплынёю да сьмерці самай
зьнітавала гадоў маіх рэшту.
 
Шмат разоў пасылаў лісты я,
але з хаты – ніякіх вестак;
толькі хмары плывуць густыя,
быццам зьлепленыя ізь цеста...
 
І даносіцца потых га́ры.
Не фабрычнай – лясной, аўсянай.
Не патухлі хіба пажары?
Ці гараць, што пачалі сяньня?
 
Напішы, напішы мне... Проста
раскажы, як казала казкі...
пра ваўка... пра гузы-наросты...
пра дубы каля вуліц гразкіх...
 
Не забудзься пра гоман пушчаў...
пра апошні знаёмы вырай...
Ці-ж няпраўда, што ўжо расплюшчыў
старац вочы свае над лірай?..
 
І яшчэ: накажы на хутар –
сваякам ля зялёных межаў,
каб млынар галавы ня хутаў
ды завозу у сьне ня прылежаў...
 
Пра самога-ж такое ведай,
вось каб толькі-б дайшла дэпеша:
як той камень, – удаўся ў дзеда,
адно сушаць туга і вершы.
 
Ня журыся. На целе, кажуць,
ня сьціраецца знак радзімы...
Хоць і ўпокат дзе-небудзь ляжам,
але зблізімся...
                          Сын Уладзімер.

 

#2
Ці мала мелюць чутак-баек,
ізь белі тчэцца вытвар чорны.
Пра Тамашкрыба Сапсудзея
забыўся папытацца ўчора.
 
Гавораць, быццам гэты выжал
ачнуўся ў дамавіне цесьця...
Брыдзе-ж і ведзьма раны ліжа,
як гіцлі вылушчаць із шэрсьці...
 
Сялу – бяда, а прышлым – сьвята:
душу пякуць салёным варам...
Заўсёды ўецца дым кашлаты
з бліскучых тульскіх самавараў...
 
Гатуйце зёлкі у гарнушку,
замоўце пацерамі, словам...
Каб быў твой сын крылатай птушкай,
прымчаў-бы лекаў адмысловых...
 
Дастанеш... Мама, раю шчыра:
каб больш ня стукаліся ў дзьверы,
скажы асоцкаму Няміру
пра сэнс лістоў і Тамашкрыба...

 

#3
Радасьць якая, мой любы сыне:
вестка як зь неба звалілася. Бачыш,
Бог сьцеражэ і нідзе не пакіне,
і мама ад шчасьця хоць раз паплача...
 
Ведала: ты не маленькі і дужы,
але ці доўга шэльме жыцьцё ўкрасьці?
Я-ж і дагэтуль хаваю кужаль,
хочацца ’шчэ на кашулю напрасьці. 
 
Думала: ён-жа паўсьвету выжнаў,
пекла тайгі перажыў і выжыў.
Як ня прыедзе, дык слова нізам
зь ветрам прыкоціцца і з-пад Парыжу...
 
Нялёгкія цяпер у нас часы,
з чаго пачаць, ня ведаю сама я.
Хачу пісаць і не магу, мой сын,
бы нехта за язык мяне трымае.
 
А неспакой расьце ўсё і расьце,
і за вакном скрыпіць і плача ліпа.
І мне здаецца, любы, што ля сьцен
вушамі шпіка цень прыліпла.
 
Асадка часта падае із рук,
ня літары, а нейкія крывулі.
Напэўна, родны, я ўжо і памру,
не галава – разьбіты трухлы вулей.

 
Паўднёвая Амэрыка, кастрычнік 1955
 
 
 
 
Падабаецца     Не падабаецца
2009–2020. Беларусь, Менск.