#1 Ня крыўдуй, дарагая Мама, наяву і у сьне жывеш ты. Цяплынёю да сьмерці самай зьнітавала гадоў маіх рэшту. Шмат разоў пасылаў лісты я, але з хаты – ніякіх вестак; толькі хмары плывуць густыя, быццам зьлепленыя ізь цеста... І даносіцца потых га́ры. Не фабрычнай – лясной, аўсянай. Не патухлі хіба пажары? Ці гараць, што пачалі сяньня? Напішы, напішы мне... Проста раскажы, як казала казкі... пра ваўка... пра гузы-наросты... пра дубы каля вуліц гразкіх... Не забудзься пра гоман пушчаў... пра апошні знаёмы вырай... Ці-ж няпраўда, што ўжо расплюшчыў старац вочы свае над лірай?.. І яшчэ: накажы на хутар – сваякам ля зялёных межаў, каб млынар галавы ня хутаў ды завозу у сьне ня прылежаў... Пра самога-ж такое ведай, вось каб толькі-б дайшла дэпеша: як той камень, – удаўся ў дзеда, адно сушаць туга і вершы. Ня журыся. На целе, кажуць, ня сьціраецца знак радзімы... Хоць і ўпокат дзе-небудзь ляжам, але зблізімся... Сын Уладзімер.
#2 Ці мала мелюць чутак-баек, ізь белі тчэцца вытвар чорны. Пра Тамашкрыба Сапсудзея забыўся папытацца ўчора. Гавораць, быццам гэты выжал ачнуўся ў дамавіне цесьця... Брыдзе-ж і ведзьма раны ліжа, як гіцлі вылушчаць із шэрсьці... Сялу – бяда, а прышлым – сьвята: душу пякуць салёным варам... Заўсёды ўецца дым кашлаты з бліскучых тульскіх самавараў... Гатуйце зёлкі у гарнушку, замоўце пацерамі, словам... Каб быў твой сын крылатай птушкай, прымчаў-бы лекаў адмысловых... Дастанеш... Мама, раю шчыра: каб больш ня стукаліся ў дзьверы, скажы асоцкаму Няміру пра сэнс лістоў і Тамашкрыба...
#3 Радасьць якая, мой любы сыне: вестка як зь неба звалілася. Бачыш, Бог сьцеражэ і нідзе не пакіне, і мама ад шчасьця хоць раз паплача... Ведала: ты не маленькі і дужы, але ці доўга шэльме жыцьцё ўкрасьці? Я-ж і дагэтуль хаваю кужаль, хочацца ’шчэ на кашулю напрасьці. Думала: ён-жа паўсьвету выжнаў, пекла тайгі перажыў і выжыў. Як ня прыедзе, дык слова нізам зь ветрам прыкоціцца і з-пад Парыжу... Нялёгкія цяпер у нас часы, з чаго пачаць, ня ведаю сама я. Хачу пісаць і не магу, мой сын, бы нехта за язык мяне трымае. А неспакой расьце ўсё і расьце, і за вакном скрыпіць і плача ліпа. І мне здаецца, любы, што ля сьцен вушамі шпіка цень прыліпла. Асадка часта падае із рук, ня літары, а нейкія крывулі. Напэўна, родны, я ўжо і памру, не галава – разьбіты трухлы вулей.
Паўднёвая Амэрыка, кастрычнік 1955
|
|