Пад Менскам,
на могільніку,
дзе буры
скалечылі
помнікі даўнасьці і крыжы,
схіліўся,
як старац,
на жораст буры
абломак каменны
із словам
«...жыць...».
Каму
прыціскаў
гэты камень грудзі,
ніхто не адкажа:
ні я,
ні мы...
Спалоханыя
разбурэньнем
людзі
чыталі,
укленчыўшы,
надпіс нямы...
...Тутэйшы
ці блізкі...
чужынец адкуль мо’?
А можа й далёкі
ды родны такі
з-пад Каракасу,
Токіё
ці із-пад Ульму
крывёю
урэзаўся ў нашы вякі...
А можа...
Было-ж і такое...
О,то-та-ж...
Даўніну,
памяць думак жывых крані!
Чарнаскуры,
із роду жывых гатэнтотаў,
мог імчацца
ў пагоню
на белым кані...
І вось я,
перакроены
часам і векам,
тым,
што ціснуць
у пух камяні,
гавару:
заслугоўвае імя чалавека
той,
жыцьцё што любіў,
як сын
любіць маці
ў жыцьці
й па сьмерці,
разумеючы
вартасьць жыцьця і крыві.
І ніхто не пасьмее
ні сьпляміць,
ні сьцерці
імя добрага.
Скажуць – жыві!
І прысыпаны
жорастам
стоптаны насып,
абломак
каменны
із словам «...жыць...»
разгадаюць;
з парой,
з часам,
імя вырубцуюць
на крыжы...
1955
|
|
