Шанаваў я цябе, кунежыў,
захапленьне ня мела меж,
а ты сьціснула злосна межы,
каб маліліся д’яблу веж...
Не скарыўся. Ураньні – нашча –
прысягнуў шчыра Сіле сіл:
«Лепш прапасьці ці быць прапашчым,
як пад сэрцам вужа насіць».
За упартасьць маю, няпослух,
за свае – не мае – грахі
звахтавала ў затоках вёслы
і шпурнула на грозны хіб
акіяну: «Плыві і кайся,
прыліпай да чужых зямель –
у Пэру, ля канадскіх пасек,
і такое трымай на ўме:
за упартасьць тваю, няпослух,
за падняты угору сьцяг
не прачнуцца у песьнях вёсны
на абломках скупых жыцьця...»
І як вырак, сухі і згуслы,
непапраўны – із вуснаў зьбег, –
скамянеў, не крануўшы вуснаў,
пераняты у горле сьмех.
Вэнэцуэля, чырвень 1954
|
|
