Сонца плавіцца, а я, дзівак, бажуся, што сьвет плыняю ільдзянаю ацёк, што нязручна чалавеку у кажусе разьмінацца з пакалечаным жыцьцём. Прыдзівіцеся, як корчыцца між вулак, нібы старац... На далонях жоўтых рук перад кажнаю пад поўсьцю тлустай мулай падымае растаптаную зару, на кавалкі пашматкованую ўчора... У правалінах вачэй – вагонь і плач. Мы, спыніўшыся, стаім на пляцы чорным ля патухшага даўным-даўно цяпла або спорым у бязладнасьці таропкай каля прасел збуцьвянелых верад жыл, падстаўляючы пытальнікі пад кропкі, а над клічнікамі – кропкі і крыжы... Сонца-ж плавіцца... Вялікі почуў сілы у крыві гарачай. Думак бег – тугі... Падпаўзаем, як вужы, пад камень сівы з прыладованай на вузкі стрыб дугі...
Вэнэцуэля, студзень 1955
|
|