Высокае неба ідэала!
Мая душа чалавечая спала,
вякамі спала да той нары,
пакуль ня ўбачыў цябе ўгары,
пакуль нада мною ты не зазьзяла, –
высокае неба ідэала!
Калі адкрыў я цябе аднойчы,
убачыў сябе з тваёй вышыні, –
сталі іншымі мае ночы,
сталі іншымі мае дні.
Ты новым сэнсам ік асьвятляла,
высокае неба ідэала!
Ты мне дало другое дыханьне,
дало мне дарогу і сяброў.
I толькі так,
як хвалюе каханьне,
ты хвалявала маю кроў.
Ты мяне вабіла і звала,
высокае неба ідэала.
Хмурэў –
ты ўсьмешку мне вяртала.
Зьвярэў –
ты мудрасьць мне вяртала.
Хварэў –
ты сілы мне вяртала.
Старэў –
ты сьвежасьць мне вяртала, –
высокае неба ідэала!
Ты мяне вабіла і звала.
Парой здавалася явай такой,
да якой падаць рукой, –
высокае неба ідэала.
Руку цягнуў я да цябе,
як цягнуць рукі у мальбе,
але рукі той было мала,
высокае неба ідэала.
Відаць, кароткаю рукой
быў ад прыроды я надзелены,
і траціў часам я надзеі,
і траціў часам я спакой.
Ды зноў мяне ты уздымала,
высокае неба ідэала.
Зноў уздымала і вяло,
зноў хвалявала, бунтавала,
давала сілы і сьвятло,
усяму нізкаму назло, –
высокае неба ідзала.
Ты шмат ахвяраў патрабавала.
Калі я падаў у барацьбе,
я ў зрэнках адбіваў цябе.
I ты ў халодных зрэнках зьзяла,
высокае неба ідэала.
|
|
