За школьнымі вокнамі вецер вые... Пра дзьве паралельныя прамыя гаворыць настаўнік, ад холаду сіні. На чорнай дошцы – дзьве белыя лініі, якія ніколі не перасякаюцца, якія нідзе не сустракаюцца... «Няўжо гэта праўда? Чаму – ніколі?» – думаю я, ідучы са школы. «Няўжо гэта праўда? Чаму – нідзе?» – думка з маёй галавы не ідзе... Даўно адшумелі школьныя ветры, Ды помню чамусьці урок гэамэтрыі. Перада мною зноў, як жывыя, – дзьве паралельныя прамыя. * Бачу ў мінуту азарэньня: падаюць вашы тры вымярэньні. Падаюць вашы сьцены і столі, і – адкрываюцца прасторы. Падаюць брамы вашы і дзьверы. Выходжу прама ў сінія сфэры. Выходжу у сінія сфэры бязьмернасьці, вернасьці вечнай і бязьсьмертнасьці. З быту выходжу, як зь нябыту, на сваю новую арбіту. Тры вымярэньні, мы з вамі – квіты. Вы – дрэнныя прарокі, эўкліды. Падаюць крыўды і няпраўды. Вы – дрэнныя прарокі, плаўты *. Пакінем нявер’е і іронію. Бачу вышэйшую гармонію. Бачу: сустрэліся, як жывыя, дзьве паралельныя прамыя. Бачу: зазьзялі, як праменныя, тыя прамыя паралельныя... * Плаўту належыць выраз: чадавек чалавеку воўк.
|
|