Памяці I. Хадановіча
Ён нарадзіўся вельмі рана.
Ён нарадзіўся на зары.
А на зары – яшчэ туманна
і яшчэ золка на двары.
Ён нарадзіўся вельмі рана,
калі яшчэ зашмат тумана –
тумана фальшы і падмана,
зашмат імглы і сьлепаты,
зашмат усякай свалаты.
Ён нарадзіўся вельмі рана.
З душою – чуйнай, як мэмбрана,
з душой – адкрытаю, як рана,
ён успрымаў удары зла,
як рана – вастрыё ляза.
Так, ён зь яго жывым сумленьнем,
зь яго высокім уяўленьнем,
на многае глядзеў зь зьдзіўленьнем.
Ён, як дзіця, пытаўся ў нас:
– Навошта гэта –
асьцярожнасьць,
няшчырасьць,
жорсткасьць
і варожасьць?
Навошта? Дайце мне адказ!
Навошта? Ну, скажыце прама.
Навошта? Ну, скажы мне, мама.
Мне, мама, многае няўцям.
Навошта? Ну, скажы мне, Рыта...
Скажыце шчыра і адкрыта, –
навошта гэта ўсё людзям?!
Навошта столькі ім тумана –
тумана фальшы і падмана?
Халоднай чэрствасьці імгла?
Ці, можа, я радзіўся рана
і ўжо зашмат хачу сьвятла?..
...Яго ударылі з тумана,
зь імглы ударылі, зь імжы...
«Навошта, мама, адкажы?»
|
|
