Абрастаем.
Паперамі, рэчамі,
абавязкамі,
звычкамі,
стрэчамі.
Абрастаем болямі, охамі.
Як валун абрастае мохам,
абрастаем мохам абставін.
Абрастаем даўгамі, хвастамі.
Абрастаем, як бераг кустамі.
«Дзе чужое, дзе наша? –
пытаем, –
Дзе расьцём, а дзе абрастаем?» –
Мы пытаем.
Гэта няпроста
абрастаньне адрозьніць ад роста.
На душы маёй –
шчэць густая.
Адчуваю:
ідзе абрастаньне.
Адчуваю: ідзе абрастаньне.
Ды спыніць яго я ня ў стане.
А, быць можа,
спыніць я ў стане?
Можа, ўзяць
ды узняць паўстаньне?
Можа, ўсёю першаасноваю
абудзіцца па-вясноваму?
Жыць пачаць са старонкі новай –
яшчэ чыстай,
яшчэ вясновай?
Толькі як жа мы паўстанем,
калі кожны міг абрастаем,
расстаемся з самімі сабою –
нехта з боем,
а нехта бяз бою...
|
|
