Рабілі зямную справу – звычайную, звычную, даўнюю. Рабілі рупна і зь веданьнем, як робяць з часоў спрадвечных другія зямныя справы... Спачатку мылі нябожчыка, потым пераадзявалі яго ва ўсё новае, бо на той свет трэба зьяўляцца ў новым і чыстым. Грукалі сякерамі, труну рабілі мужчыны. А ў гэты час жанчыны варылі клёцкі і кашу – варылі для памінак. Адны былі каля печы, другія ж каля нябожчыка плакалі-галасілі: «А на каго пакінуў, а нашто памёр». Пад вечар сказаў нехта, больш за другіх разважлівы, што пара на могілкі, бо сонца можа зайсьці. Панесьлі ў труне нябожчыка, панесьлі нагамі ўперад (усе зямныя справы робяцца ў пэўным парадку), павезьлі за вёску ў лясок. Магіла была гатова. Апёршыся на лапаты, чакалі далакопы, калі закопваць ім. Труну апусьцілі ў магілу, па жменьцы зямлі кінулі. А нехта, больш дасьведчаны, кінуў яшчэ і манет. Мужчыны сталі закопваць. Рабілі яны гэта рупна і дзелавіта, быццам яны рабілі звычайную, звычную справу. Вярталіся ў вёску з могілак ужо на захадзе сонца. Вярталіся з адчуваньнем, блізкім да палёгкі, – яны ж зрабілі як трэба сваю зямную справу.
|
|