Гудзела, гуло ў маіх вушах.
Гудзела, гуло ва ўсім маім целе.
А зь целам была заадно і душа –
суладна яны зьвінелі, гудзелі.
Як мора у бераг,
так біўся той гул
ў мае барабанныя перапонкі.
I мроіўся белы, рамонкавы луг:
ад краю да краю бялелі рамонкі.
Гудзела, гуло ў маіх вушах.
Гуло і зьвінела ва ўсёй істоце.
Гуло на высокай пранізьлівай ноце.
I я зразумеў –
о, шчасце! о, жах! –
што значыць той гул,
што значыць той луг.
Я быў улюбёны.
Я быў, як усе мы.
I я, як зьвяно,
уключаўся ў ланцуг
любові, яе ўсепланетнай гістэмы...
|
|
