Пройдзе дзень без падзеі, без сустрэчы, бязь песьні... Нехта прыкіне ў пасьцелі: «На суткі бліжэй да пэнсіі». Нехта адзначыць сонна, зробіць вывад сумны: «Што ўчора, тое і сёньня, дзень і ноч – прэч суткі». Пройдзе дзень без падзеі, безь любві, без надзеі, схіліцца дзень да вечара, вечарам рабіць нечага. А трэба, каб нешта рабілася, каб нешта адбывалася, каб хмара аб хмару білася і дажджом пралівалася. Трэба, каб пчолы раіліся, трэба, каб песьні складаліся, трэба, каб гнёзды рабіліся, трэба, каб казкі ствараліся. Каб людзі сустракаліся, зналіся ў дружбе шчырай, каб зналіся-кахаліся мужчына і жанчына. Калі сустракаюцца двое, сваё каханьне падзеляць, – гэта найпепшая доля, з усіх падзей – падзея. Трэба, каб нехта, каб нешта... Хай там адчай ці трывога! У Бога дзён ня рэшата? Дык ня ў нас, а ў Бога. А нашы дні ўжо зьлічаны, а нашы суткі ўжо зьмераны. Згараюць зоркі-зьнічкі, а новых няма ў рэзерве. I ў нашага лёсу ў запасе ня цэлыя стагодзьдзі, і мы за тое ў адказе, як нашы дні праходзяць. Хай там узьлёт ці падзеньне, удача ці няўдача, – толькі ні дня без падзеі, бяз радасьці і плача. Толькі ні дня без падзеі!
1968
|
|