460
М. Ц. Лынькову
Мы любім Ваш гумар,
Вашу вясёлую шчырасьць.
(Шкада, што мы рэдка
Вас чуем апошні час).
«Дзярзайце, уюнашы» – любімы Ваш выраз.
Для нас ён і жарт, для нас – і наказ.
Ёсьць розныя формулы...
«Як бы чаго ня выйшла»,
«Абы было ціха»,
«Едзь цішай...»
I гэтак далей.
З мудрасьцю гэткай
ня пойдзеш далей і вышай,
з мудрасьцю гэткай – неба капці і тлей.
Мне больш даспадобы
Ваш выраз, які стаў крылатым.
Вы знаеце словам цану.
Вы зьведалі шмат на зямлі.
Вучылі дзяцей Вы,
салдатам былі, дыпламатам,
вучоным былі,
рыбаком нарачанскім слылі...
«I плакала Рыва...»*#Тут і далей спасылка на апавяданьні М. Лынькова.
I плакала каня над лугам...
I каркаў груган...
I трызьніў салдат над Бугам...
I гіне Астап...
Не, той не памірае,
каго вядзе дух
дзярзаньня і парываньня.
«Дзярзайце, уюнашы!» –
сказана: страх гняце,
да сьмерці вядзе ён,
да зорак дзярзаньне вядзе.
Ня справа мужчын –
страхавацца, хавацца,
ня справа мужчын –
баяцца, дрыжаць.
Якая б яна ні была сітуацыя –
«Дзярзайце, уюнашы!»
Трэба дзярзаць!..
«Дзярзайце, уюнашы!»
Самыя розныя ветры
прайшліся па Вашай,
як голуб, сівой галаве.
«Дзярзайце, уюнашы!» –
не павучаньне мэтра,
а ўрок, што сама
жыцьцёвая мудрасць дае.
«Дзярзаеш, уюнаша?» –
аднойчы ў мяне Вы спыталі.
I сёньня хачу я
Вам, дзядзька Міхась, адказаць:
«А як жа іначай.
Запомніў урок я Ваш сталы.
Дзярзаць – значыць жыць!
Жыць – значыць дзярзаць!»
1969
|
|
