Цётка плакала па ўсім сьвеце...
Былі ў цёткі муж і дзеці.
Іх забрала ў цёткі вайна,
засталася цётка адна.
Вылівала цётка душу,
цётка плакала па мужу,
цётка плакала па дзецях,
цётка плакала па людзях...
Па ўсіх раненых і забітых,
не забытых і забытых,
па ўсіх, хто ў палоне-няволі,
па ўсіх, хто замярзае ў полі,
па ўсіх тых, каму не салодка,
горка плакала цётка.
Цётка сьвету ўсяму спагадала,
яго раны лячыла аддана.
Які б вылечыў іх урач,
каб ня цёткін спагадлівы плач?
Цётка плакала па ўсім сьвеце...
Пахавалі цётку суседзі,
пахавала цётку сяло,
бо радні ў яе не было.
Былі колісь муж і дзеці,
ды загінулі на вайне...
Цётка плакала па ўсім сьвеце,
а па цётцы хто плакаў ці не?
1969
|
|
