За столікам насупраць дзьве студэнткі сядзелі. Заўважыў я іх прысутнасьць. Яны ў мой бок паглядзелі. Сьмяшынку – хітрынку – саромінку выдалі мне іх вочы. Цягнулі праз саломінку дзяўчаты кактэйль малочны. Цягнулі, смакавалі, расьцягвалі задавальненьне. Іх звонкія тралі-валі я слухаў у аддаленьні. Чулася з-за іх століка пра цёзку майго, пра Толіка, пра паліто скарочанае, пра нешта яшчэ дзявочае... Апёршыся лакаткамі, студэнткі смакавалі маленькімі глыткамі кактэйль і тралі-валі. Цягнулі кактэйль дзяўчаты, а ён усё не канчаўся, хоць быў даўно пачаты, – дзяўчаты чакалі шчасьця. Так, гэта было чаканьне шчасьця, лёсу, каханьня за тым кактэйлем малочным – наіўным сродкам дзявочым...
1967
|
|