Ддя тых, каму не хапае сьвятла,
для тых, каму цяпла не хапае,
ёсьць парада у нас адна:
хай сам пра сябе ён болей дбае.
Хочаш жыць у сьвятле і цяпле –
сам здабывай агонь для сябе.
А мы... мы ня лезем на ражон,
тым больш – на ражон небясьпечны.
А мы свае пальчыкі беражом,
баімся іх апеч мы.
Мы прыкавалі моцна сябе
да скалы уласнага страху.
I не арол нашу печань дзяўбе,
а верабей з суседняга даху.
Звычайны, шэранькі верабей,
якому ўсё роўна чым пажывіцца –
мякінай,
крывёй,
рудой вадзіцай, –
абы чырыкаць было весялей.
Чык-чырык, чык-чырык...
1969
|
|
