Тры браты
|
Паводле народнага жарту
|
Жылі-былі тры браты. Жылі, ня ведаючы бяды. Ня зналі бяды да той пары, пакуль не памёр іх бацька стары. Памёр іх бацька, пакінуў ім хатку старэнькую зусім. Хатка разваліцца вось-вось, адно, што хоць падпоры ёсьць. Сумуюць браты: што ім рабіць? – Новую хату трэба рубіць, – кажа малодшы.– Дзе тапор? Пайду па лясіну я ў бор. – I сапраўды, што бедаваць,– кажа сярэдні, – хадзем будаваць! Я па каменьне, па гліну пайду, новы падмурак закладу. Старэйшы ўсьміхнуўся ў адказ: – Нялёгкая праца чакае вас. Вы слухайце лепей мяне, бедакі, ёсьць выхад найлепшы, не такі. – Стук-грук! – ускрыкнуў старэйшы брат. – Вось вам і хата, лепшая з хат! Цяп-ляп! – разявіў зноў ён рот. – Бачыце, печ стаіць пасярод! Здарова ў новай хаце, браты!.. Браты раскрылі толькі раты. – Стук-грук! – паўтарылі ціха ўдвух. – Цяп-ляп! – агледзеліся наўкруг. Новая хата ў іх ці не? Ці гэта прысьнілася ім у сьне? Жыць прадаўжаюць у хаце той – нібыта новай, нібыта старой. Дзіркі ранейшыя ў сьцяне. Новая хата ў іх ці не? Калі ж ударылі халады, усё зразумелі браты тады. Сталі яны бедаваць, сумаваць, як ім зіму перазімаваць? – Э-э! – кажа старэйшы.– Вашу бяду я адным словам разьвяду. Я ўладжу справу ў адзін міг. «Стук-грук! Цяп-ляп!» – і ў падпечак шмыг. – Тут, – кажа, – ні ветру, ні дажджу, тут да вясны перасяджу. Малодшы брат туды не палез, узяў тапор і пайшоў у лес. Сярэдні брат рыдлёўку знайшоў і па каменьне, па гліну пайшоў. Працуюць браты, не шкадуючы рук. Старэйшы з падпечка: «Стук-грук, стук-грук!» Шчыруюць браты – толькі хата была б. Старэйшы з падпечка: «Цяп-ляп, цяп-ляп!» Хату браты збудавалі ўдвух, у новай хаце – цёплы дух. Вылез з падпечка старэйшы брат, ён новай хаце таксама рад. – Ну што казаў я?! – ускрыкнуў ён.– Стук-грук – і хата стаіць як звон. Цяп-ляп – і гора ўсё з плеч, стаіць насярэдзіне хаты печ. Чаго раскрылі, браты, раты? Здарова ў новай хаце, браты!
1969
|
|