Спаць доўга не давалі камары. Яны ўсё ляцелі і ляцелі. Мяне шукалі у маёй пасьцелі, а кроў маю – у маім целе, кусалі, пакідалі пульхіры. Сваёй манерай нападаць (яны чым піжай, тым прарэзьлівей гудзелі) нагадвалі: у дні вайны пікіраваў так самалёт да цэлі. Такі ўжо быў ён – голас камароў. Яны – павінен ім аддаць належнае – ня ўтойваюць, што мэта іх драпежная, пішчаць адкрыта: падавай ім кроў! Тут стала раптам мне не па сабе. Выходзіць, думаў я, усё ў прыродзе проста: хто траўку шчыпле, хто смакуе проса, а хто вось кроў маю жывую п’е? Усё залежыць, значыць, ад таго (такое я рабіў адкрыцьце), як корміцца хто і ў якім карыце: крывінка задаволіць аднаго, другому падавай кровапраліцьце. Над самым вухам зноў гудзеў камар... ...Адным спакою не дае спакуса глытаць з вантробамі сваіх ахвяр, з другіх хапае дробнага укуса. Дарэчы, думаў я, ў прыродзе і людзей часьцей кусае дробненькая сошка – камарык, блошка, клопік, мушка, мошка – а буйныя драпежнікі радзей. Мне сапраўды было не па сабе. Хтосьці крыві маёй хацеў напіцца, а я павінен быў зь ім біцца, на ўласным забіваць ілбе. Вось сітуацыя... I брала мяне зло. За што? За грэх які мяне каралі? Я уставаў, запальваў я сьвятло, ганяўся з ручніком за камарамі. Зганяў са столі іх, зганяў са сьцен, адкуль яны зьляталі, нападалі, кідаўся па пакоі і мой цень... I тут я ўспомніў аб адной дэталі. Успомніў – недзе я чытаў раней,– што нас кусаюць не самцы, а самкі, а жонкі камарыныя і мамкі, і стала раптам неяк спакайней. I справа весялей пайшла далей. Вяртацца зноў стаў добры геній – гумар. I ненавісны камарыны зумер таксама ўжо зьвінеў больш весялей. Я зноў ляжаў пад коўдраю сваёй. I ўжо здаваўся наступ камарыны ня столькі злом крывавай камарыльлі, а колькі звычнай мітусьнёй-грызьнёй. Ну, словам, драма стала бытавой. Зь сябе у цемнаце я насьміхаўся: «Ну, як ты з камаром змагаўся, дакладней, з камарынай удавой? Філёзаф, гарадскі жыхар, інтэлігент... Забыў па чым фунт ліха. Ну, а калі б і укусіў камар, і нават не камар, а камарыха?..» Я засынаў нарэшце на зары. I чуў скрозь сон звон камарыны ціхі. Усё цішэй зьвінелі камары. Усё цішэй кусалі... камарыхі.
1969
|
|