|
Анэкдоты, ці малітва ў гасьцях
|
...А я маўчаў, як ідыёт.
I я ўзмаліўся: «Божа мой, Божа!
Дай і мне які анэкдот!
Столькі маўчаць ужо нягожа.
Ты даў сурвэтку,
даў прыбор,
віна наліў,
насыпаў плова,
даў мне суседку, як на падбор.
Дай мне яшчэ і дасьціпнае слова.
Глядзі, як падвешаны ў іх языкі,
якія яны ўсе вастрасловы.
Падкінь і мне анекдот які,
хаця б з барадой, хаця б ня новы.
Глядзі, пасьпяваюць і тут, і там.
Глядзі, як з зоркасьцю арліпай
яны выглядаюць лепшай вяндліны
для сябе і сваіх дам.
I ў той жа час –
вясёлы расказ.
I так дарэчы! Проста здорава!..
Божа, дай хоць на гэты раз,
дай хоць кроплю такога норава.
З норавам лёгкім усім лягчэй.
Жанчынам нораў такі даспадобы.
Божа, няўжо я горш за людзей?
Чаму я сёньня такі змрачналобы?
Сяджу і маўчу вось, як нямы.
Божа, я ведаю, родны Божа,
што анэкдоты расказваць пошла, –
не для таго сабіраемся мы.
I ведаю я, што гэты тост
ня толькі пошлы, але і няшчыры,
ня варты госьця і мужчыны,
што аўтар тоста – шалахвост.
I знаю: фальшывяць гаспадары,
калі ўсё хваляць патрэбнага госьця...
I ўсё-такі дай мне які досьціп,
дай анэкдот, хаця б стары.
Не ганарыстасьць мяне гняце.
Проста маўчаць ужо няёмка,
калі вакол такая гамонка,
калі такое застольле ідзе.
Урэшце, я зьнёс бы гэты цяжар,
калі б не манэра суседкі,
што справа,
на кожны анэкдот ці жарт
пляскаць у ладкі і ўсклікваць: «Брава!»
Божа, ты мне наліў віна,
Божа, ты мне насыпаў плова,
дай мне яшчэ і вясёлае слова.
Хаця б таму, што побач яна».
Ага, здаецца крануўся лёд.
Ага, успомніў!
Вось зараз грымну!
Вось зараз выдам анэкдот! –
«Двое пайшлі вудзіць рыбу...»
Як толькі лепей пачаць яго? Як?
Трэба ж выбраць зручны момант.
Ды і язык цяжкі, як молат,
ды і язык нібы намяк.
Язык намяк, і ў горле камяк.
Тут слова ня выцісьнеш ніяк,
ня тое што весяліць кампанію.
Будзе суцэльнае замыканьне,
нячленаразьдзельнае заіканьне...
Божа, можа, паможа каньяк!
Не памагае... Маўчу, як статуй.
Божа, ратуй!..
1969
|
|
