У горадзе жыць зручна.
Кран павярнуў – і тут жа
вада ў цябе пад рукой.
А помнідца, як ад студні
нёс ты поўныя суды
вады сьцюдзёнай, важкой.
Вада калыхалася ў вёдрах,
і ў двух тых люстрах водных
успыхвала сьвятло,
плыло ўсё сяло.
Вёдры калыхаліся...
З другога краю сяла
дзяўчына, зь якой кахаліся,
насустрач табе ішла.
Ішла па ваду і пела:
«Ой, сохне рута ў саду,
палью я тую руту,
па ваду пайду.
Палью я руту-мяту,
пайду я па ваду.
А як прыйдзе восень,
замуж я пайду...»
Вёдры калыхаліся.
Мы зь дзяўчынай усьміхаліся.
Можа, таму, што кахаліся,
а можа быць, таму,
што ўсё так адбывалася,
што вада разьлівалася,
што ў вёдрах адбівалася
па сонцу аднаму.
Ты сьмяяўся: «З поўнымі!»
Яна чырванела: «З пустым...»
Чамусьці ўсё тое помнім,
не забываем аб тым.
1968
|
|
