Што казалася, што адбывалася?
Былі словы – як шолах травы:
«Я баялася... Я баялася,
што паедзеце раптам вы».
«Я баялася...»
Была боязь.
«Я баялася...»
Быў страх.
Толькі ўсё ж адыходзіў поезд
і імчаўся на ўсіх парах.
Усё бегла, усё зрывалася –
дрэвы,
хаты,
слупы,
ірвы...
«Я баялася... Я баялася,
што паедзеце раптам вы».
Мне насустрач усё бегла,
бег насустрач цэлы сьвет.
А між намі расла адлегласьць,
толькі беглі словы ўсьлед:
«Я баялася... Я баялася,
што паедзеце раптам вы».
...Мне сягоньня доўга ня спалася,
аж да ранішняй сінявы.
Пачуцьцё ня знала спачынку.
I ўявілася раптам мне ты
той маленькаю дзяўчынкай,
што баіцца цемнаты.
I мне стала відавочнаю
сувязь між дзіцячаю той
першай боязьзю прад цемнатой
і трывогай тваёй дзявочаю.
Плачуць душы нашы, як каня,
з дня у дзень і з году ў год,
прагнуць душы сьвятла спатканьняў
і баяцца імглы адзінот...
Ты мне сьветла уяўлялася:
«Я баялася...»
1970
|
|
