|
Плач па нерастрачанай пяшчоце
|
|
Плача жанчына
|
Плачу я...
Мне б са сваёй пяшчотай,
мне б са сваёй пяшчотнай істотай
пець і зьвінець сярэбранай нотай,
гульлівай, шчасьлівай быць,
шчасьлівым другога рабіць.
Ды я вось ня радуюся, я плачу.
Што я са сваім багацьцем значу,
калі я нашу яго, а ня трачу,
калі я дарэмна нашу
пяшчоту – сваю душу.
Колькі ўва мне яе – гэтай пяшчоты!
Як у вясновым садзе лістоты.
Я ёю поўна, як мёдам соты.
Мінае за годам год,
гарчае дарэмна мёд.
Плачу я...
Толькі ня чую адказу.
Маўчаньне тут горай за абразу.
Сказалі б ужо, адказалі б адразу,
можа б, лягчэй было,
можа б, ня так гняло.
Можа, на ўсё глядзела б іначай я,
каб я ня ведала і ня бачыла,
як нам патрэбна пяшчота гарачая,
як тужаць вакол па ёй –
жончынай, сястрыной...
О, мая бедная пяшчота!
Ня радасьць мая – мая бядота,
ня слодыч мая – мая гаркота.
Што мне з табою рабіць,
як мне з табою быць?
1972
|
|
