Была узрушанасьць парыва,
была даверлівасьць цяпла...
Любві магчымасьць апаліла,
магчымасьць шчасьця апякла.
Гарэў, як пацалунак лёсу,
на нашых вуснах той апёк,
калі мы засыналі позна
і гас лясны наш аганёк.
Сны наплывалі, нібы хвалі,
за хваляй хваля –
сон за сном.
Мы ў сьне, шчасьлівыя, ляталі...
Ды дзень стаіўся за акном.
I потым стукаў асьцярожна,
сінеў цьвяроза у акне.
Мы абуджаліся трывожна:
«Наяве ўсё было ці ў сьне?»
Глядзелі сумнымі вачыма
у неасьветлены куток,
і ўспамінаўся нам радок:
«А шчасьце так было магчыма».
1973
|
|
