Пакуль не было цябе,
мая думка –
дзікая птушка –
кідалася непрыкаяна,
ня ведала, куды ляцець,
у які бок сьвету падацца.
А цяпер яна ведае свой шлях,
ведае сваё месца.
Яна ўсё ляціць і ляціць да цябе,
як ляцяць птушкі ў вырай,
I мірна дзяўбе свае салодкія зярняты
з тваёй мяккай, цёплай далонькі.
Пакуль не было цябе,
маё пачуцьцё –
дурненькае цялё –
хадзіла непрыкаяна па выгане,
ня ведаючы свайго месца,
ня ведаючы сваёй травы.
А цяпер яно ўсё ходзіць вакол цябе,
як ходзіць на прывязі цяля,
і спакойна шчыпле сваю салодкую травіцу
з твайго шчодрага, сакавітага лугу.
Дзякуй табе!
1973
|
|
