Мой анёл, шматмільённыя мы ў гарадах
Шматмільённых, што так не пасуюць анёлам,
Праз дасьціпнасьць багоў нам ня дадзены дах,
Але целы тым болей не цягнуцца долу.
Мой далёкі спакой, мой сяньняшні абсурд,
Так сьпяшаюцца ў вырай паэты-пінгвіны.
I пакуль прагных выжыць зьбіраюць у гурт,
Мы ляцім, і ў паветры зьнікаюць правіны.
|
|
