Вецер, вецер!
Столькі сьмецьця,
цёмна ў клетцы
ды бяз сэрца.
Брудны горад
грудных пораў
не адкрые,
не акрыліць.
З крыльлем мілы
прайшоў міма,
ні пярыны
не пакінуў,
ні пяр’юшкі,
толькі юшку
для пракорму
непакорнай,
ні пяр’ечка,
толькі вечны
бессардэчны
чорны вечар.
Вецер, вецер!
Столькі сьмецьця!
Дай жа лекаў
майму веку...
|
|
