Сто гадоў адзіноты
мы разам. I хто ты,
мне ня трэба пытацца,
мая добрая грацыя,
каляровая фея
дамоў, Амалфея
неакрэсьленых вершаў,
танклявы падсьнежнік.
Ад абсэнтавых сэсій
да сапфаўскіх песьняў
ні апомняцца рукі,
ні стомяцца... Слухай,
як у зьдзіўлены горад
зьлятае Аўрора
і на шкле небакраю
выводзіць «кахаю»...
|
|
