На беларускіх вуліцах Кастрычнік.
На беларускіх вуснах немата.
Бадзяецца штодня ў маім абліччы
Самота ад сьвітаньня да маста.
Глядзіцца ў цьвіль, схіляецца над багнай,
Плюецца вершам, каб завершыць дзень,
I скінуўшы надуманую вагу,
Назад да безнадзейнага брыдзе,
Туды, дзе пачынаюцца сумненьні,
Дзе робіцца зусім слабым мастак,
Каб залячыць разьбітыя калені
Ці назаўсёды адысьці з маста.
|
|
