Nervy ŭvosieni strašać nas sovami,
ša... šaściać kažanovymi kryłami...
Niepryvietnaj vitajemsia movaju
my z asieńnimi kazkami-bylami.
A ci ž vosień papraŭdzie panuraja?
Hruhanniom nad niŭjami raśsiełasia?
Ryzmanami zrudziełymi, burymi
na asinach pavisła, na vierasie?
Žoŭta skroź...
Nad palami šyrokimi
śpiać duby, jak miadzianyja vołaty,
ŭkruh biarozy stajać biełabokija,
sypluć z kosaŭ rasplecienych zołata,
śpić łoh žoŭty, tumanami zmočany,
pachnie mocham, łistami, jak ładanam...
I ściskajecca serca, nia chočačy,
smutkam lubym, dziŭnym, nierazhadanym.
Dzie ž tut žach, kažanovyja šelachi,
płač saviny, viatruhi nervovyja?
Vosień žoŭtaja smutkam kudziełicca,
snom kładziecca na viećcie dubovaje.
Dla mianie jana – błizkaja, znanaja,
novaj pieśniaj u serca ŭciskajecca
i natchnieńniami, zdaŭna čakanymi,
nada mnoj, jak łiściom, asypajecca...
|
|
