Jak biaz sonca nie pražyć nam,
biez načy dla dnia nia ŭskresnuć,
tak nia ŭkormić chleb nas žytni,
da jaho nia daŭšy pieśni.
Ź pieśniaj žyć lahčej na śviecie
nat hałodnamu ź biazradnym,
i ŭ chaŭturnaj – sonca śviecić,
i ŭ pryhonnaj – plešča radaść...
Kažuć ludzi, što sivoju
daŭninoj śpiavać nia ŭmiełi.
Skroź biaź pieśni łoh travoju,
a pałi – bryniałi śpielaj,
i, lon ścielačy ŭvosień,
ci žnučy žytco śpiakotaj,
ci rasčesvajučy kosy,
nie śpiavałi, nat upotaj.
Nie było ŭ siale dziaŭčyny,
kab dy słała ŭ nieba hołas,
dy było jano nia sinim,
jak nia srebnym byŭ i kołas.
Štoś nia sporyłasia sošcy,
štoś nia sporyłasia j krosnam.
Byłi lety – śpioka, moška...
Byłi zimy – sivier posny...
Dy śpiavałi ptuški ŭ lesie,
jak siahońnia: bieraścianki,
i ščyhły, i drozd piaresty
j sałaŭi, na źmierku j rankam...
Dzieś tady, na adnasielłi,
naradziła syna maci.
Siomy... Vykupała ŭ zielłi,
uziałasia spavivaci,
a dzicia nia śpić, a prosić:
«Ty mnie łapci daj, nia połki.
Jak pačopki zahałosiać,
kole žal mianie, by hołki,
dyj sysołki mnie nia treba,
ci ž jaje naśsiešsia ŭvolu?
Daj mnie lepš akrajčyk chleba,
da jaho drabočak sołi».
Padziviłisia u chacie,
babka trojčy kryž pakłała,
a što zrobiš? Łat na łacie,
dy nadziełi niejak maleč.
Łapci ŭziaŭšy za abory,
padkasaŭšy podał, bosy,
sysunok pabieh da boru,
siniavoki i bialosy...
A ŭ bary sukrysty čyrvień
sypaŭ skroź ciapłiń i sonca.
Zielanieŭ na ściežcy pyrnik,
zielanieła jmchoŭ sukonca,
i z hałinnych pierasmykaŭ,
z kruhłych duplaŭ, z-pad kareńnia,
baravoje – u sto zykaŭ –
załivałasia stvareńnie.
Staŭ maleča... Až žachnuŭsia:
ŭsio hudzie, źvinić, śpiavaje...
A tady – i sam, jak huśłi,
zaźvinieŭ... Naŭździŭ paraiŭ!
Papłyłi ŭ huščary huki,
palacieła ŭ siniu pieśnia...
Zadryžeŭ, uźniaŭšy ruki,
bor, kab čar tej pieśni streści.
Ŭraz zahrałi śpieŭna chvoi,
ŭźniaŭ biareźnik pierałivy,
dubu bas pakryŭ, padvoiŭ
hety śpieŭ... Niaŭznak, žalłiva,
źnietkul z bahny ŭłiŭsia mokraj
alt asin... Chvošč šasnuŭ dołam, –
dy čaściej, zvančej ustokrać
matčyn syn vyvodziŭ hołas!
Nie padoleŭ bor, paddaŭsia,
kinuŭ vieści, tolki ŭtoryŭ...
Hetak dziŭ najbolšy staŭsia –
naradziŭsia lek na hora.
I pajšoŭ adsiul pa śviecie,
zvyk – šukać u pieśniach rady,
skroź bo ź pieśniaj – sonca śviecić,
skroź bo ź joj – iskrycca radaść.
Bo biaź pieśni ŭžo nia žyć nam.
nie łavić nam viecier vieśni,
nie padjeści łustaj žytniaj.
da jaje nia daŭšy pieśni.
|
|
