Пачуцьцю цёмнаму падлеглая
|
Ты ўжо рассталася з уборам I ў ложка шлюбнае лягла, Свой сорам, свой жаноцкі сорам, Дрыжачая, перамагла. I ведаеш, табе мучэньні I нават мо канец жыцьця Сабой накліча пры раджэньні, Ірвучыся на сьвет, дзіця. Ды абясьсіленай душою Ты можаш аднаго жадаць, – Каб семя бурнае муское У нетрах цела пахаваць. Таксама без надзей да спыну У пропасьць чалавек ляціць I сквапна ўніз, на дно страмніны, З салодкай жудасьцю глядзіць.
|
|