|
З П. Верлена
|
|
(Il faut, voyez – vous, nous pardonner les choses)
|
Трэ нам, бачыш, усё між сабой дараваць, –
Так хоць шчасьце нарэшце спаткае абох,
A i прыдзецца гора ў жыцьці нам зазнаць,
Дык прынамсі... ці ж не?.. будзем плакаць удвох.
Мы – дзьве родных душы; о, калі б мы маглі
Сны бажаньняў зь дзіцячаю радасьцю зьліць,
Што йдземо ад мужчын i кабет удалі,
Пра ізгнаньне патрапіўшы ў шчасьці забыць.
Зьвернемся жа ў дзяцей, у дзяўчатак малых, –
Hi любві, ні зьдзіўленьня ня маюць яны;
Ў лес, збляднеўшы, ідуць ад паглядаў людскіх
I ня ведаюць нават, што ўжо прашчаны.
|
|
