З П. Верлена
|
Chanson d’automne
|
Як раньш, пяе I ў сэрца б’е Сумны тон. То, восень, іх, Бальных тваіх Скрыпак, стогн. Чу! Часу ўдар! Бляднее твар, Рвецца ўздых: Ўстаў карагод Мінулых год, Дзён былых. A віхр ліхі, Што ў лісьць сухі, Дзьме ў мяне. Нясе туды, Нясе сюды, Ў даль імкне.
|
|