Son joyeux importun,
d’un clavecin sonoe.
|
|
|
Раяль цалуе тонкая рука
У час вячэрні, шэра-ружаваты;
I на крылах, цішэй ад вецярка,
Ў паветры мяккім, пекным паплыла ты
Пужліва, песьня, i срэдзь комнат хаты
Шчэ доўга веяў пах, як ад цьвятка.
Што за калыска ціха так гайдае
Стамлёнага, бяздольнага мяне?
Чаго, як жэўжык, песьня вымагае?
I што ў канцы яе прыпеў жадае,
Каторы гэтак хутка у акне,
Адчыненым на садзік, замірае?
|
|
