У кожнай з ракавак, пакрасіўшых сабой
Пячэру сьлічную, дзе ты мяне кахала,
Былі асобнасьці свае i выглял свой.
Адна, чырвоная. як быццам выяўляла
Ўкрай распалённую каханьнем сэрцаў кроў,
Калі я аж палаў, a ты разгарачала.
Другая нагадаць цябе магла б ізноў,
Ды толькі бледую, прыстаўшую, у мленьні.
Калі, каб скрыць вачэй пасьмех, я хмуру броў.
Вось гэта удала ад шыі уражэньне, –
Ружова-белая, кароткая яна, –
A тая – вушанят прыгожых закругленьне.
I сэрца хваляваць магла між іх адна.
|
|
