Учора йшчэ буры раскаты грымелі,
выў вецер салены, насіліся чайкі
над морам, як белыя сьнежныя ком’я,
і цёмна-зялёныя хвалі
у вышу ўзмывалі сьцяною,
рассыпаўшы белыя кудры;
ўзмывалі, каціліся ў моры,
адна за аднэй набягалі
на дзікі, абрывісты бераг, –
і бурыя скалы трасьліся
пад вагай іх цяжкіх удараў,
сваімі грудзямі на брызгі
вады разьбіваючы глыбы.
Паветра стагнала, і хвалі
пад грохат і гул пагібалі
так горда, вясёла і вольна,
пакінуўшы думкі аб сьмерці!
I я быў вясёлы і горды.
I мне пачуцьця волі хваля,
налюнуўшы, ўпалыя грудзі
высока ў гару падымала,
змываючы з сэрца ўсю ціну.
I ўсё, што ў ім спала глыбока,
тады прабудзілася разам,
зрабілася цэльным, магутным.
I чуў я, свабодны і моцны,
так, чуў, што і я чалавек!
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Мінулася грозная бура,
а мора дасюль яшчэ б’ецца.
Ў бязьмежным сьвінцовым абшары
ўздымаюцца дзе-нідзе хвалі,
ідуць без надзеі, бяз волі,
панура да берага люнуць,
аб скалы удараць бясьсільна
і згінуць з глухою нудою.
Шкада мне вас, шэрыя хвалі,
шкада ўсёй душой надарванай,
ўсім сэрцам, ужо апусьцелым:
вы ж – родныя сёстры мае!
[1910]
|
|
