«Я спакойна драмлю пад гарой між кустоў.
Лес прыціхнуў, – ні шуму, ні сокату.
Але чую ў цішы нада мной звон падкоў,
Чую гул мяккі конскага топату.
Ці ня гукнуць, каб рэха па лесе пайшло,
Каб з касьцямі, ў кавалкі разьбітымі,
Нехта біўся ў крыві, каб мне можна было
Усю ноч рагатаць пад ракітамі?!»
[1910]
|
|
